Мінск : Галіяфы, 2010. – 101 с. – (Другі фронт мастацтваў).

ISBN 978-985-6906-38-4

Гэтае ўнікальнае паэтычнае выданне рэкамендуецца для шырокага кола чытачоў.

ЗМЕСТ

I. ЛЮДЗІ, БУДЗЬМА ЧАЛАВЕКАМІ!
Пішу не Евангелле ад Анатоля
Не прыніжаю іншыя вартасці я
Ёсць людзі – добрыя сапраўды
Гэтым паспагадаем
Бачу я: нехта некага любіць
Сустрэчы – не здарэнне
Лепшы спосаб заварвання чаю,
     калі тым чаем сяброў прывячаю
Лепшы спосаб заварвання чаю, –
     той, што без злосці, без адчаю
Лепшы спосаб заварвання чаю,
     калі любоў яго суправаджае
Нельга ж вечна жыць, як некалі
Ты кажаш, сяброў усё менш і менш
Разуцца б і пайсці сцяжынай
Вось твой лясок, вось твой пясок
Засынаюць дзеці хутка
Ідуць, за рукі ўзяўшыся, дзеці
Трэба вучыцца жыць у дзяцей
"Ты на гару, а чорт за нагу..."
Ну так, вядома, Бог не цяля
Не дораг абед, а дораг прывет?
"Залаты шлягер", "залаты матч"
Пытаюся часта наяве і ў сне

II. ЖАНЧЫНА. МУЖЧЫНА. КАХАННЕ...
Куды вядзе месячны след
Пра месца ў жыцці, як дзеці
Вось-вось растаюць ледзяшы
Любоў адкрывае скарбы
Было так радасна і хораша
Знак закаханасці ёсць
Закон адвечны і мудры
Мужчына. Жанчына. Каханне
Яго абвяшчалі не фанфары
А што, маглі б абысціся
Трагічна-сумная няўвязка
Самота гары, гара самоты
Будзе шкада, як шкада бывае
Было тут ўсё. Было прадвесне
Паласа адчужэння між мной і табой
Дзвярыма стукнулі напаследак
Ён гучных слоў нагаварыў нямала
Калісьці днямі асеннімі
Прыходзіць вясна, разліваюцца рэкі
Моц белазубая – ў пух і прах
Сняцца жанчыны. Сніцца іх прыгажосць
Любоў нараджае не толькі дзяцей
Што помніш найперш?

III. ГЭТЫ БОЛЬ – АСАБЛІВЫ
Чаго беларусам нестае?
Народ выражаўся ўдала
Снілася б неба вясны
Мёртвым паставім абеліскі
Гэты боль – асаблівы
Тут – не каса на камень
Іронія лёсу. Грымаса лёсу
Завуць у Еўропу Страсбург і Вена
Шмат пра нас ведаюць у Бруселі
Чытаю Гарэцкіх
Мужчынам прасцей тут
Сасоннік. Сасняк. Сасновы бор
Сосны, сосны, сосны
Бярозкі, бярозкі
Певень пяе у Бараўках
Мелася б хоць на нашым вяку
I ў тым хоры звінеў, як вясновы капеж

IV. ЗЯМЛЯ І НЕБА
Што значым мы самі па сабе?
Не ўсе і не заўсёды
Адвергла мяне неба
Усе мы былі дзецьмі
Калі расстаемся мы з нечым
Вось і ты, як другія
З гадамі мы усе "правеем"
Не знаходжу сябе ранейшага
Забыўся пра ўзрост
Ты ў такім шчаслівым узросце
Праўда – тое, што відавочна
Кажуць, няма дасканаласці меры?
Мала сказаць: іх шмат
Ёсць сіла – будзе справа
Думка. Душа. Цела...
Хаця мы ўсе – браты па розуму
Прысталі фразы, не йдуць з галавы
Хоць на сем пядзей розуму май
Вецер шуміць, а душа шчыміць
Жыццё як жывое пачуццё
Што нас ратуе, калі насцігае бяда?
Куды вядуць лясныя дарожкі?
Даўно мінула маё світанне
Грэх, пэўна, быць самотнікам-сіратой

Пішу не Евангелле ад Анатоля,
апосталам не збіраюся быць,
звяртаю толькі увагу на тое,
што бліжняга ўсё-ткі трэба любіць.
Не будзе любові той – будуць на свеце
злыбеды, беды ды ліхалецці.

Пра Анатоля Вярцінскага ў Вікіпедыі.